Eerste halte, la Fortuna

Daar zit je dan, in de lobby van het hotel, te wachten samen met een heleboel anderen tot je naar je kamer kunt. Niemand is al dapper genoeg om de oversteek te wagen en blijkbaar ook niet ongeduldig genoeg. Want om bij je kamer te komen moet je woeste waterweg doorkruisen... die momenteel naar beneden klettert. Jep, het regent hier en als het hier regent dan stort het, alsof er een emmer water wordt leeggegooid.
Maar ook dit is Costa Rica!

Zaterdag voelde als de langste dag ooit, ik ben dol op reizen, maar per vliegtuig voelt het bijna net zo inefficiënt als autorijden. Het is bestaat voornamelijk uit wachten, zitten en nog meer wachten. Ter afwisseling word je af en toe bezig gehouden met de of andere bagagecontrole of weer een berg vragen van de douanebeambten.
Op Newark ontzettend veel verveelde werknemers tegengekomen, die het verblijf op het vliegveld nog minder boeiend maken. Maar genoeg over de heenreis, want die was gewoon saai en lang, meer over waar ik nu ben.

Vandaag zijn we naar de caja Negro geweest. We hebben een tocht over de rivier gemaakt en allerlei dieren gespot. Allerlei vogels, iguanas, schildpadden, kaaimannen, kapucijnapen en brulapen. Echt super leuk om eens in het echt te zien, maar je zag ook vleermuizen gewoon op de bomen zitten, vlinders, libellen en meer. Ja, het was best warm op de boot, maar als je je niet te druk maakt is het prima te doen.

Er was ook een lunch aan boord met rijst, groenten, bonensaus, ananas en chips. Een kenmerkend gerecht is hallo pinto, rijst met zwarte bonen. Dit smaakt prima zolang ze er niet te veel koriander door doen, maar het is best gek om bij het ontbijt te hebben. Het is echt een goede basis voor de rest van de dag... naast de pannenkoeken, roerei, meloen en toast.

Enfin, tot nu toe bevalt het prima, mooi groen land, interressante dieren, prima eten, ook goed geslapen (zonder ongewenste kamergenoten tot nu toe), geen jetlag (meer) en aardige reisgenoten.

Nee, ik ga nog lang niet naar huis verlangen!