Sint Maarten/St. Martin

Na een paar dagen op het rustige Statia te hebben doorgebracht, zijn we doorgereisd naar St. Maarten. Dit is een apart land binnen ons koninkrijk. Het is maar een klein stukje vliegen naar St. Maarten, een kwartier, dus best snel. Eenmaal in de vertrekhal moesten we op zoek naar degene die ons een auto zou verhuren. Vervolgens was het een halve km met de shuttlebus en toen konden we ons autootje ophalen, een Hyundai i10, de kleinste die ze hadden. En toe hop naar Philipsburg.

Nou ja, niet hop, want a) we hadden geen superkaart, b) hallo FILE!, c) waar zit in vredesnaam dat guesthouse (googlemaps gaf een andere plek aan)? Maar het is goed gekomen, bijzondere details van deze rit waren door de heuvels rijden, helemaal verkeerd rijden in de straten van Philipsburg (want 1-richtingswegen die niet de goede kant om gaan) en de receptie van de guesthouse bleek zich in de bijbehorende supermarkt te bevinden.

Vervolgens zijn we op de boardwalk iets gaan drinken, want dat hadden we ondertussen wel verdiend. Vandaar heb je een mooi uitzicht op zee en op de cruisschepen. Erg relaxt.

Omdat we in een guesthouse zaten, hadden we geen ontbijt. Op Statia konden we dat nog tegen betalen krijgen (maar was $10 per persoon), hier dus niet. We zijn dus uit wezen ontbijten. We hadden een mooi plekje gevonden want vanaf dit terras heb je een prachtig uitzicht op de arriverende cruiseschiptouristen. En geloof me, puur entertainment. Je ziet mannen met de witte (!!) sokken opgetrokken tot onder de knieen, oudere dames in foute kleding, stelletjes die om de meter aangesproken worden voor een taxi en te beleefd zijn om gelijk door te lopen en voornamelijk heel veel bleekneusjes (aka touristen die licht geven in het donker).
Enfin, we hebben elke ochtend daar ontbeten en het verveelt eigenlijk niet, het kijken naar die toeristen. Het leuke is als wij 's middags een beetje van de middagzon zitten te genieten en zij teruggaan naar het schip, dat we dan weer dezelfde parade zien. Alleen hier en daar is het iets anders doordat met nu bepakt is met vele tasjes, verbrand is (je zou er je handen goed aan kunnen warmen) en zich in twijfelachtige after-strand tenuetjes hult. Echt ENTERTAINMENT.

En op zich moet St. Maarten het daar soms van hebben, want zodra ze weg zijn, gaat alles zo'n beetje dicht. De winkeltjes, de barretjes, de restaurantje, allemaal dicht. Er is dan niet zoveel meer te doen.

Gelukkig was het mogelijk om je overdag dusdanig te vermaken, dat je 's avonds geen behoefte meer had aan entertainment. Zo hebben we een rondrit over het eiland gemaakt, waarbij we gestopt zijn bij Maho Beach. Dat stukje strand ligt aan het begin van de landingsbaan van Juliana Airport. Je weet wel, daar zie je wel eens plaatjes van, waarbij een vliegtuig zo laag overkomt dat je hem zowat kan aanraken. Helaas werd het grootste vliegtuig (KLM boing 747) over 1,5 verwacht, dus daar hebben we niet op gewacht. Maar toch nog een leuke foto kunnen maken van een iets kleiner vliegtuig dat over scheerde.

Ook zijn we naar Pic Paradis geweest, het hoogste punt van Sint Maarten. Het grootste gedeelte van de berg ga je met de auto en dat was best steil, maar ons autootje kon het prima hebben. Het laatste stuk moest je wel lopen, maar dat was niet zo ver. Het was wel een mooi uitzicht over het eiland.

We hebben ook nog een paar andere plaatsjes bezocht. Philipsburg is niet zo groot, maar Marigot (in het Franse gedeelte) is nog kleiner. En er was niet zoveel te doen eigenlijk, we zijn er wel heel vaak verkeerd gereden en het stikt er van de auto's. O ja, en we zijn naar Fort Louis geweest, daar vandaan had je best een leuk uitzicht. In het gehucht Grand Casse wilde we iets drinken, maar de meneer vertelde dat hij een restaurant had, dus nee, je mocht er inderdaad niet alleen maar een drankje drinken. Rare Fransoos! Ik bedoel, er waren praktische geen gasten en hallo! ze zijn zo wanhopig dat dollars geaccepteerd worden. Niet zomaar geaccepteerd, maar 1:1! Normaal is 1$ ongeveer 0,72 euro. Het kan ook zijn dat we te sjofeltjes eruitzagen in onze kleding die we al erg vaak aan hadden gehad. Of misschien ligt het er gewoon aan dat alles Frans en Diana gewoon niet samengaan (some things never change). AL moet ik zeggen dat Jelle zelfs geirriteerd was!! O_o

We hebben ook nog even gesnorkeld. Op internet stond dat je bij Little Bay heel goed kunt snorkelen en dat er zoveel te zien is aan vissen. Tja, ik ben wel een hele verwende duiker/snorkelaar van Bonaire, dus het moet wel heel goed zijn om mij te verbazen. De man bij het tentje, waar je eventueel spullen kon huren, vertelde dat je niet zover weg hoefde omdat er vlakbij de kust ook veel te zien was. Uhu, heel veel andere snorkelaars en zand. Een stukje verder zou een wrak van een helicopter en een onderzeeer liggen, maar volgens hem was dat alleen geschikt voor ervaren zwemmers. Ik vroeg mij af of er hier zoveel onervaren zwemmers kwamen. Toen ik de eerste met ZWEMBANDJES zag, wist ik het zeker.

Een stukje verder kwamen we al iets meer vissen regen, ook een soort drijvens zwembad met een drijvende bar en een heleboel mensen op leeftijd met zwembanden en snorkelspullen (hm... techniek?). In ieder geval lag er interdaad een gerzonken bootje, helicopter en een onderzeeer. Er lag ook een oud kanon en een oude bel en vreemd genoeg veel visje. Nog gekker was dat er onderwater een soort pad lag met leuningen, net zoiets als wanneer je langs een historische opgraving loopt, alleen dit was onder water. En het werd nog gekker toen ik iets zag. Blijkbaar verhuren ze helmen, net zoiets als wat ouderwetse duikers droegen en kan je een rondleiding krijgen langs de gezonken voertuigen. De gids was een gewone duiker die vissen lokte met voer (een grote nono in de duikerswereld). Een buitengewoon gek gezicht. Ik heb nog even overwogen om naar beneden te zwemmen en er eentje te laten schrikken, maar ja, he, oudere mensen... onder water... laten schrikken is dat niet helemaal veilig. :-)

St. Maarten is echt wel leuk na al die rustige eilanden, want er zijn ook nog veel winkeltjes, wel heel veel juweliers, parfumeries en zonnebrilverkopers. Ik heb nog een leuk dingetjes hier en daar gekocht, maar geen dure dingen of zo. De meeste sieraden waren veel te groot of te bling-bling voor mij, maar het is wel leuk om soms te kijken. Ze zijn hier best wel opdringerig, want ze proberen je allemaal naar binnen te praten. Best vermoeiend. Op Bonaire zegt iedereen dushi tegen je, maar dat vind ik wel oke. Maar hier zeggen ze steeds sweetie tegen je. Gruwel. Gebruik dat en je weet zeker dat ik niets koop. Ook leuk, als je weg gaat, vragen je of je niets leuks zag, dus JA lijkt mij het juiste antwoord. Leidt soms tot verwarring.

Al met al, het is best wel leuk om weer eens op een drukker eiland te zitten, maar ik vind het wel fijn dat ik normaal op Bonaire woon. Minder gedoe enzo, lekker rustig. :-)