Naar het vliegveld

Een klein uur geleden heb ik Jelle naar het vliegveld gebracht. Dit is trouwens niet de eerste keer dit jaar. ;-) De reden dat ik niet mee ga is dat hij op zakenreis is. Jaaaa, het is echt waar. Zo ben je een ambtenaar die eigenlijk al jaren in dezelfde plaats werk, waarbij een 'zakenreis' niet meer is dan even naar de andere vestiging gaan. En zo ben je een ambtenaar die het halve Caribische gebied doorkruist.
Hij moet namelijk op Sint Eustatius zijn, maar laat er nu geen directe verbinding zijn tussen Statia en Bonaire. Dus de reis gaat als volgt, eerst een korte vlucht naar Curaçao, daar overstappen op een langere vlucht naar Sint Maarten, vervolgens een halve dag wachten (gelukkig mag je daar eventueel wel het vliegveld af) en dan verder naar Statia. Een rechtstreekse vlucht zal ongeveer 2 uur duren, maar nu is hij zeker 12 uur onderweg. Wat ook leuk zal zijn is dat al die eilanden niet zo'n lange landingsbaan hebben. Niet geschikt voor mensen met vliegangst denk ik. Er is ook nog sprake van een vlucht van Statia naar Saba, maar volgens mij gaat die ook weer via Sint Maarten...
Enfin, het is de bedoeling dat hij volgende week zondag weer terug is.

Deze week had ik zo'n beetje elke dag te maken met stroomuitval. Ook opvallend, ze verschoven zich steeds meer naar de ochtend, met als resultaat dat vanmorgen om half 4 de stroom uitviel. Ik ben gisteren tijdens een wandeling licht verbrand en dat is niet zo fijn als het dan ook nog eens warm is. Dus met als gevolg dat ik om 5 over half vier op de bank zat een boekje te lezen. En omdat ik een ereader met backlight heb, ging dat uitstekend. Wel irritant, dat ons blok erg vaak uitvalt en het blok achter ons natuurlijk weer niet.

Momenteel is het ook echt heel warm op Bonaire. Tot ongeveer een week of 3 geleden zat ik overdag echt nog wel veel buiten (in de schaduw natuurlijk), maar dat wordt steeds moeilijker omdat je soms praktisch smelt als je buiten zit. Dus in warmste uren lekker binnen met de ventilator. Een ander euvel is dat de wind nu heel vaak weg valt, hetgeen er soms ook voor zorgt dat de stroom uitvalt (er zijn hier veel windmolens). En de combinatie warm, geen wind en geen stroom zijn eigenlijk best wel killing voor je humeur.

Een voordeel van het geen wind gebeuren is dat je dan aan de oostkust kunt gaan duiken. De meeste duikspots zitten aan de westkust, want omdat de wind voornamelijk uit het oosten komt, heb je daar een hele rustige zee. Vorige week zijn Jelle, collega Mark en ik nog gaan duiken, onderweg kwamen we een andere collega met duikmaat tegen. Ze vertelden dat ze naar de oostkust gingen, want het was nu zo rustig qua wind, dat het nu wel te doen zou zijn. Dus we gingen mee.
Duiken aan de oostkust is echt wel heel anders. Aan de westkust loopt het rif gewoon vrij recht naar beneden, waardoor je niet kunt verdwalen. Aan de oostkust was het meer een lichte helling. Daarnaast is er sprake van een behoorlijke stroming. Te samen zorgt dit ervoor dat verdwalen absoluut mogelijk is. Op een gegeven moment bleek dat we praktische de tegenovergestelde richting opgingen dan de bedoeling was. Op dit soort momenten is een kompas best wel handig. :-) Maar we zijn weer veilig aan wal gekomen, nadat we ons door de branding hadden gevochten.

De onderwaterwereld was erg anders dan ik tot nu toe gezien had. Er was heel veel wuivend koraal. Een bepaald soort was bruinig met een hele paarse voet! Ook zag je af en toe hel paars koraal tussen al het bruin. Onderweg zagen we ook een aantal Lion fishes en er zijn er 2 gevangen. Deze waren een stuk groter dan de vorige keer en geschikt voor op de bbq. Eenje was zelfs zo groot dat hij maar net in de koker paste. En hoewel ze plaag zijn, zijn het wel hele mooie vissen. Maar ja, zoals ik geleerd heb op de cursus, een vis die heel mooi, heel lelijk of niet vlucht kan gevaarlijk zijn. Daarnaast ook nog een paar hele grote kreeften gezien, een paar interessante zwarte vissen die met hun buik en rugvinnen zwommen (en ons leken te volgen) en blauwe visjes die op hun rug enkele opvallende stippen hadden die van kleur leken te veranderen, daardoor leek het net of ze lampjes in hun huid hadden.

In ieder geval horen we nu bij het groepje oostkust duikers. Al acht ik het niet waarschijnlijk dat ik het snel weer zou doen. Het is gaaf, maar ook lastig en onwijs vermoeiend. Ik was zo gesloopt, dat ik echt een dutje moest gaan doen. Maar dat kan ik weer afstrepen van mijn lijstje. :-)